Evrimsel biyolojide çok sık sorulan bir soru vardır: Doğal seçilim en uyumlu olanın hayatta kalmasıysa, o halde neden doğadaki her şey rekabetten ibaret değildir? İşbirliği ve rekabet nasıl evrimleşir? İşte oyun teorisi çerçevesinde işbirliği ile rekabet, evrimsel uyum temelinde karşı karşıya gelirler. Bu makalemizde işleyeceğimiz konu da, fedakarlık ve işbirliği gibi "özgeci" davranışların, dişe diş yaşanan hayatta kalma mücadelesi dahilinde nasıl evrimleştiğidir.

Evrimsel ekologlar organizmalar arasındaki, kaynakları elde etmek için girdikleri etkileşimler sırasında açığa çıkan, karmaşık davranışsal ilişkileri anlamayı amaçlamaktadırlar. Bu etkileşimler genel olarak, düşmanca olmaktan tutun da işbirlikçi olmaya doğru bir çeşitlilik göstermekle beraber aynı zamanda, kötüye kullanmacılık (sömürücülük) ve özgecilik örnekleri de görülmektedir. Etkileşimler maliyetlidir: Çatışma ve işbirliğini kaynak elde etmenin aracı olarak gören her bir organizma için enerji bir yatırımdır. Enerji harcanmasına rağmen kaynak elde edilememişse, etkileşimden kaçınmanın ayrıca bir maliyeti olabilir. Organizmalar için kaynaklar fayda, enerji tüketimi ise bir maliyettir. Etkileşim sonrası elde edilen fayda ile nispi maliyetlerin karşılaştırılması ise organizma tarafından elde edilen net kazanç veya kaybı ifade eder, bu “değer getiri” olarak adlandırılır. Etkileşimin doğası gereği işbirliği ve rekabet gibi farklı etkileşim stratejileri farklı getirilere sahiptir. Evrimsel ekologlar bu stratejileri fenotipler olarak değerlendirirler. En başarılı organizmalar getirilerini ençoklaştırır (maksimize eder) ve onları yeniden üretme becerilerini geliştirir. Kısacası en iyi etkileşim stratejisini benimseyen organizma en yüksek uyum becerisine sahiptir. Etkileşim stratejisi uyum ile doğrudan bağlantılı olduğu sürece optimum strateji her zaman doğal seçilimin ayrıcalığı altında olacaktır. 

Hollanda'nın en köklü üniversitelerinden olan Leiden Üniversitesi'nden Dr. Merijn de Bakker, Dr. Mike Richardson ve arkadaşları, timsahlar ve kuşlardaki vücut üyelerinin (parmaklar ve parmak kemikleri gibi) evrimiyle ilgili Nature dergisinde yayınladıkları makaleyle bu canlıların evrimine ışık tuttular.

Evrim, doğal seçilim ile gelişimsel sınırlar arasındaki bir oyun gibidir. Doğal seçilim belli bir fenotipi destekleyebilir; ancak bu fenotipik özelliklerin evrimleşip evrimleşmeyeceği, gelişecek mi yoksa yok mu olacağı sadece çevresel koşullara değil, aynı zamanda gelişimsel değişimleri etkileyen genotipik potansiyele de bağlıdır. Bir diğer deyişle, bir özelliğin evrimleşip evrimleşmeyeceği sadece çevresel baskıya değil, genetik imkanlara da bağlıdır. Bu durum, örneğin, evrimsel süreç dahilinde bazı uzuvların üyelerinin yitirilmesinde görülür. Günümüzde var olan arkozorlar (timsahlar ve kuşlar) seçilimsel baskı altında bazı üyelerini yitirmiştir ve uzuvları, bir, iki, üç veya atasal olarak beş üyeden (parmaktan) oluşabilir. Bu "yitirilmiş" üyeler kimi zaman vücut içerisinde milyonlarca yıl boyunca varlığını koruyabilir.

2015 yılında yayınladığımız bir açık mektupta, Dünya'nın dört bir yanından akademisyenlerin, yapay zeka ile ilgili en büyük tehlikelerden birinin otonom silahların insan müdahalesi olmaksızın hedef tespiti yapıp, bunları vurabileceği ve dolayısıyla bunun engellenmesi gerektiğine yönelik çağrılarını Evrim Ağacı okurlarıyla paylaşmıştık. Çok ilginç ve öngöremediğimiz bir şekilde, bu endişe 2020 yılında Türkiye tarafından üretilen bir drone ile, gerçek bir savaş sahasında hayata geçirilmiş ve önü alınamayacak bir otonom silahlanma yarışını tetiklemiş olabilir. Mektupta uzmanlar, şöyle yazıyorlardı:^[1]

Otonom silahların lehine ve aleyhine pek çok argüman geliştirilmiştir. Örneğin insan askerlerin yerine makine kullanma, makineye sahip olan ülkeler için insan zayiatını azaltması bakımından iyi, fakat bu sebeple savaşa girme ihtimalini yükseltmesi bakımından ise kötü bir fikirdir. Bugün insanlık için en kilit soru, küresel bir "Yapay Zekaya Sahip Silahlanma yarışını" başlatmak ya da bunu önlemektir. Şayet herhangi büyük askeri bir güç Yapay Zekaya Sahip silahları geliştirmede öne geçerse, küresel bir silahlanma yarışı fiilen kaçınılmaz olur. Bu teknolojik gidişatın nereye varacağı ise şimdiden görülebilir: Otonom silahlar, geleceğin Kalaşnikofları olacaktır. Nükleer silahların aksine, bu silahların üretimi için pahalı ve elde etmesi zor ham maddeye gerek yoktur, bu yüzden de bütün önemli askeri güçler için seri üretim bakımından kolay bulunur ve ucuz olacaklardır. Karaborsada görülmeleri, teröristlerin, halkını daha iyi kontrol etmek isteyen diktatörlerin ya da soykırım başlatmak isteyen savaş baronlarının ve benzerlerinin ellerinde görülmeleri sadece zaman meselesi olacaktır. Otonom silahlar; suikast düzenleme, devletleri istikrarsızlaştırma, halkları boyunduruk altına alma ve belli bir etnik grubun hedef alınarak öldürülmesi gibi eylemler için kusursuzdur. Bu sebeple, inanıyoruz ki, (askeri türden) Yapay Zekaya Sahip silahlanma yarışı, insanlık için faydalı olmayacaktır.

UFO’lar (Tanımlanmamış Uçan Cisim) spesifik bir iddia değil, genel bir konudur. Los Angeles Savaşı, Kemerburgaz UFO ve Phoenix Işıkları gibi olaylar UFO’lar konusunda spesifik birer iddiadır. Bu sebeple böylesine geniş bir konuyu uzunca işlediğimiz için elbette her yönüne değinmemiz mümkün olmayacaktır.

Bu makalede; 51. Bölge, Ekin Çemberleri, Roswell Olayı, Antarktika’daki Naziler, Mars’taki Yüz, Reptilianlar gibi UFO komplolarıyla ilişkilendirilen birçok konuya değinmeden, UFO’lara dair bilimsel bir perspektif sunmaya çalışacağız.

Teknesyum, Tc sembolü ile gösterilen ve atom numarası 43 olan kimyasal bir elementtir. Periyodik tabloda 7. grup 5. periyotta yer alır. İzotopları tamamen radyoaktif olan, Tc-97'nin tamamen iyonize hali dışında hiçbiri kararlı olmayan en hafif hallerindedir.^[1] Neredeyse tüm mevcut teknesyum elementleri sentetik olarak üretilir. Doğal bulunan teknesyum, uranyum cevheri ve toryum cevherinde kendiliğinden oluşan bir fisyon ürünü olup, en yaygın kaynak veya molibden cevherlerinde nötron yakalama ürünüdür.

Teknesyum, genellikle gri bir toz olarak elde edilen, platine benzer gümüşi gri bir görünüme sahip radyoaktif bir metaldir.^[2] Saf metalin kristal yapısı altıgen sıkı paketlidir. Atomik teknesyum 363,3 nm, 403,1 nm, 426,2 nm, 429,7 nm ve 485,3 nm dalga boylarında karakteristik emisyon çizgilerine sahiptir.^[3]